برخی از فرماندهان این سازمان شبه نظامی طی یک هفته گذشته و به مناسب « هفته بسیج » تمایلات خود برای دستیابی به نقوذ بیشتر را آشکار کردند. نفود نه فقط در ساختارهای سیاسی بلکه کسب قدرت اقتصادی و تسلط فرهنگی.

فشار به دولت برای حضور در پروژه‌های اقتصادی
میل به افزایش توان اقتصادی بسیج موضوعی نیست که در خفا و به صورت غیرعلنی طرح شود. فرماندهان این سازمان به شکلی واضح و علنی از دولت انتظار دارند که سهم آنان را در پروژه‌های کلان اقتصادی در نظر بگیرد. «محمدرضا نقدی»، رئیس سازمان بسیج در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در همین رابطه گفته است که این سازمان منتظر اجازه «حسن روحانی»، رئیس‌جمهور ایران است تا فعالیت‌های اقتصادی خود را آغاز کند. او گفته که بیشتر از ۱۰ ماه پیش سرلشکر «محمدعلی جعفری»، فرمانده سپاه، نامه‌ای به رییس‌جمهور نوشته و از وی درخواست کرده که اجازه « استفاده از ظرفیت بسیج در اقتصاد مقاومتی» را صادر کند اما روحانی هنوز به این درخواست «پاسخ مثبت» نداده است. تمایل به قدرت‌طلبی اقتصادی سازمان بسیج در حالی از سوی نقدی عتوان می‌شود که وی اخیرا از تمرکز دولت بر مسائل معیشتی انتقاد کرده بود. بر همین اساس می‌توان انتقاد او را ناشی از رعایت نشدن سهم بسیج در پروژه‌های اقتصادی توسط دانست. بسیجی‌ها برای تضمین‌ جاه‌طلبی‌های خود اگرچه کانال‌های با نفوذی خارج از حوزه دولت هم دارند اما نمی‌توانند وسوسه مشارکت در پروژه‌های دولتی را هم نادیده بگیرند.
گسترش پایگاه‌ها در ۵ سال
گزارش عملکرد ۵ ساله سازمان بسیج که به تازگی منتشر شده است به خوبی نشان می‌دهد که شبه نظامیان این سازمان تا چه اندازه توانسته‌اند قدرت و حوزه نفوذ خود را افزایش دهند. در این گزارش آمده است که سازمان بسیج طی پنج سال گذشته بیش از ۱۵ هزار پایگاه بسیج ساخته٬ ۵۰۰ گردان امنیتی سازماندهی کرده و در بیش از ۲۱ هزار پایگاه٬ دسته‌های واکنش سریع «بیت‌المقدس» تشکیل داده است.در این گزارش همچنین اشاره شده که طی ۵ سال اخیر بیش از ۵۰۰ گردان «امام علی» و «امام حسین» در پایگاه‌های بسیج تشکیل شده که کار این گردان‌ها برخورد با تهدید‌های امنیتی است. سازمان بسیج مستضعفان تا میانه سال ۱۳۸۸ با نام « نیروی مقاومت بسیج » شناخته می‌شد اما بعد از سرکوب اعتراض‌ها به نتایج انتخابات ریاست جمهوری در آن سال و با هدف کمرنگ کردن وابستگی نظامی‌‌اش به سپاه پاسدران٬ نام خود را به سازمان بسیج مستضعفان تغییر داد. بسیج به عنوان یکی از عمده‌ترین بازوهای ایدئولوژیک حکومت در معادلات سیاسی نیز نقش عمده‌ای بازی کرده است. عضویت در این سازمان برای کسانی که خواهان نشستن بر کرسی‌های قدرت هستند یک مزیت مهم محسوب می‌شود و انتقاد از این سازمان و اهداف و فعالیت‌هایش با هزینه‌های فراوان همراه خواهد بود. با این حال فرماندهان بسیج حاضر نیستند مسوولیت حضور خود در تحولات سیاسی را به عهده بگیرند و دخالت‌های خود را انکار می‌کنند. برای نمونه جلیل بابازاده فرمانده سپاه استان اردبیل این اتهام که بسیج برای «قشر خاص» است و از جریان‌های داخل ایران «باج‌گیری» می‌کنند را رد کرده و گفته که اتهام‌زنندگان «اشتباه» می‌کنند.
هدف؛ تسلط بر شهروندان
کنترل و نظارت بر عملکرد کاربران ایرانی در فضای اینترنت یکی از ماموریت‌های عمده‌ای است که بسیج در سالهای اخیر برای خود تعریف کرده است. آنها از این ماموریت به عنوان جنگ نرم یاد‌ می‌کنند و هدف‌شان انشار محتوایی در تایید حکومت جمهوری اسلامی و ایجاد جنگ روانی و ترس و ارعاب در میان کاربران است. تلاش‌های بسیج در این زمینه به رغم هزینه‌های فراوان مادی و انسانی نتیجه‌ای رضایت‌بخش در برنداشته است و آنها را به این فکر انداخته که ایده شبکه ملی اینترنت را به طور جدی‌ دنبال کنند. محمدرضا نقدی خبر داده که در هفته آینده اولین شبکه ملی اطلاع‌رسانی بومی مستقل از اینترنت از سوی بسیج راه اندازی می شود. او خواهان گسترش یافتن این شبکه شده و گفته « با امکانات محدود بسیجیان موفق به راه‌اندازی این شبکه شده‌اند پس با امکانات گسترده دیگر مسئولان می‌توان مردم را از شبکه‌ اطلاع‌رسانی برخوردار کرد.» فعالیت‌هایی از این دست به خوبی نشان می‌دهد که سازمان بسیج در صورت برخورداری از توان اقتصادی بالاتر دنبال چه اهداف و ماموریت‌هایی می‌رود. تقویت یگان‌های شبه‌نظامی و ایجاد شبکه‌های سرکوب در فضای واقعی و مجازی و کنترل و نظارت بر عملکرد شهروندان عمده‌ترین ماموریت‌های این سازمان است و فرماندهان بسیج ابایی ندارند از این که بگویند دنبال سهم خود در اقتصاد کشور هستند. میرحسین موسوی در آذرماه سال ۱۳۸۸ در بیانیه‌ای با انتقاد از ماموریت‌های بسیج مستضعفان خطاب به آنها نوشته بود:« آن نیرویی که یک زمان نماینده شجاعت ملت ما بود آیا اینک به کار گرفته شود تا ایرانیان را بترساند؟ کاملا پیداست که آخرین و تازه‌ترین راهبرد اقلیت اقتدارطلب ایجاد هراس در مردم است. آیا لباس‌های مخوف می‌پوشند و ‌در خیابان‌های شهر آرایش‌های نظامی به خود می‌گیرند تا هم‌وطنانشان را مرعوب کنند؟ یا مردم را می‌ترسانند چون خود می‌ترسند؟ یا فرزندان انقلاب را به هفت سال و ده سال و پانزده سال زندان محکوم می‌کنند تا به خود تسلی داده باشند؟ و فکر نمی‌کنند که با این رفتارهای کوته‌بینانه چگونه امنیت ملی کشور را در معرض خطر قرار می‌دهند.

* منبع: جرس

** مقالات ومصاحبه های مندرج در سایت لزوماً دیدگاه رسام نیستند.