شهر پیامبر امشب آبستن فاجعه ای دیگر است، آسمان با تمامی ملائکش، با همۀ کروبیان وساکنان ملکوت آغوش گشوده وبرآمدن سپیده دمان فردا را به انتظار نشسته اند. اینان بیش از زمینیان ناسپاس وفراموشکار، حریم وحرمت سرور جوانان اهل بهشت را می دانند وقدومش را چشم براهند.

اما شیطان رانده شده از آسمانها نیز سخت سرگرم است وپنجه درپنجۀ وجدانِ زنی ناسپاس انداخته تا او را به اجرای توطئه ای شوم تسلیم سازد. این شیطان پیغام از معاویه آورده وهم یک جام از او. جامی از زهر که جعده باید آنرا به همسرش بخوراند، زهری که معاویه آنرا با کینۀ علی سلام الله علیه وآرزوی نابودی دین محمد صلی الله علیه وآله وسلم پرورده است ونوشاندن آن به سرور جوانان اهل بهشت وریحانۀ پیامبر را سند دروغین همسریِ ولیعهد آینده قرار داده است.
...آفتاب روز هفتم صفر از مشرق طلوع می کند وسیاهی خواب از چشمان زمینیان می شوید. اما آغاز این روز، غروب مهرتابان معرفت ازافق اندیشۀ زمینیان است. چهارمین خورشید از انوار چهارده گانۀ معصومین، امام حسن مجتبی صلوات الله وسلامه علیه امروز از زمین غروب می کند تا جهانی دیگر گرمای خورشید وجود اسوۀ صبر وکرم وبخشندگی را حس ولمس کند.
زهر جعده کارخود را کرده بود، وساسر جسم امام را فراگرفته بود، شدت تب وسوزندگی سم، با وجود نازنیش چنان کرده بود که پاره های جگر مقدسش را درتشت فرو می انداخت، اما این همۀ آن چیزی نبود که وجود حسن ابن علی سلام الله علیه را بیازارد، آنچه روح واندیشۀ وجانش را به درد می آورد، غم برادر بزرگوارش حسین سلام الله علیه وخواهرش زینب سلام الله علیها بود. او از جدش شنیده بود وخود نیک می دانست آنچه برسر خاندان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم پس از خواهد آمد. هرچند نمی دانیم این دوبزرگ برادران چه با یکدیگر گفتند، اما بیگمان قطعۀ بزرگی از این دیالوگ پنهان ماندۀ تاریخ را می توان درواپسین جملات حضرت امام حسن سلام الله علیه یافت که خطاب به برادر فرمودند: "لا یوم کیومک یا ابا عبدالله".
شهادت امام حسن مجتبی سلام الله علیه تسلیت باد.