رسام
گزارش اخیر کمیسیون اصل نود مجلس دربارۀ انتخابات ریاست جمهوری دهم ومجموعه رویدادهای پس ازآن، درحالی قرائت شد که بیشتر انتظار آن می رفت این گزارش با رویکردی تبلیغاتی درصدد تسکین وتخدیر افکارعمومی برای مجاب کردن بخشهایی از نیروهای اجتماعی منتقد عملکردهای حاکمیت به مشارکت درانتخابات وگرم کردن تنور آن، برآید، اما نگاهی به محتوا ومضمون این گزارش گویای نکاتی است که نشان ازرسیدن نظام ونهادهای درونی آن به نقطۀ "بی بازگشت" است، که در این نوشتۀ کوتاه بدانها اشاره خواهد شد.
الف- تسلط نهادهای نظامی- امنیتی بر ارکان انتخابی
گزارش اخیر کمیسیون اصل نود مجلس را درحقیقت باید آواز سردار مشفق ومجموعۀ نیروهای نظامی - امنیتی ازحلقوم یک نهاد به اصطلاح انتخابی مانند مجلس دانست. مهمتر ازمحتوای این گزارش، مشروعیت یافتن برخوردهای ظالمانۀ ارگانهای نظامی با مردم معترض بواسطۀ نهادی است که وکلای حاضر درآن دفاع از حقوق موکلانشان را میثاق نمایندگی خود می دانند. این گزارش بیش ازهرچیز از استحالۀ تمامی ارکانهای انتخابی ازمحتوای خود توسط نفوذ مافیای قدرت نظامی خبر می دهد. تکرار موبه موی مدعیات سردار مشفق آنهم توسط مجلس شورای اسلامی نتیجۀ عملی بسط ید رهبری درتمامی ارکان وامور کشور از صدر تاذیل است. رویکرد نظامی رهبری به مقولۀ زمامداری وحکومت، واپسین منزلگاه دفاع ازمطالبات مردمی را هم جولانگاه نظامیان نموده است. گزارش مجلس از انتخابات 88 ورخدادهای مربوط به آن به جای ارائۀ گزارشی با صبغۀ اطلاعاتی می توانست با آب ورنگی سیاسی اما درراستای همان منویات رهبرایران تنظیم شود، اما اصرار وپای فشاری برانتشار متنی آنچنانی بازتابی از خوی وخصلت نظامی گری حاکم برتمامی کشور می دهد.
ردّ قلم حسین شریعتمداری، ازچهره های شاخص امنیتی ونمایندۀ رهبری درروزنامۀ کیهان وجمع بندی او ازفتنه 88 دراین گزارش بوضوح قابل مشاهده است، تا آنجا که حتی ادبیات بکارگرفته شده درتنظیم آن نیز بی شباهت به ادبیات شریعتمداری، حسینیان، سعیدی، جفعری وطائب نیست.
ب- راهبرد حذف " انتخابات"
هرچند این گزارش به شرح وبازتاب مجموعۀ اتفاقات پس ازانتخابات با دیدگاهی امنیتی می پردازد، اما جان وروح حاکم برآن را می توان تئوریزه کردن راهبرد "حذف انتخابات" از بازی سیاست، دانست. نوعی ازنگاه به مقولۀ حکومت که ازدوم خرداد 76 به این سو گروهی را به این قناعت رسانده بود که انتخابات واین مقطع گزینش، خطر بالقوه ای است که می تواند هرلحظه بساط قدرت را اززیر پای حاکمان مطلق، برکشد. ازهمین رو بود که رهبری نظام با تکیه برسپاه ودیگر نهادهای امنیتی وبا پشتوانۀ نهادهای انتصابی نخست درصدد تصفیۀ سیاسی عرصۀ انتخابات از جریانات به اصطلاح مسئله ساز برای رهبری برآمد. انتخابات 88 وامنیتی کردن فضای پس ازانتخابات درحقیقت خواستۀ نظام بود واین گزارش نیز نشان داد که حاکمیت با توجه به هزینه های فراوان دراین مسیر پرمخاطرۀ دوساله ترجیح می دهد، به تعبیرخود تهدید را به فرصت بدل نموده وتکلیف خود با مقولۀ "انتخابات" را یکسره نماید. تأکیدهای مکرر برمدعای "انتخابات محوری" فتنۀ 88 تعیین کننده قطب نمای سیاسی رهبری ایران ونگرش بی پردۀ او به سیاست داخلی والزامات زندگی درسایۀ ولایت مطلقۀ فقیه است.
ج-  مقابله با رفسنجانی از تربیون مجلس
سکوت هاشمی دربرابر انتخابات پیش رو واحتمالاً عدم حمایت ضمنی وی از برگزاری انتخابات درصورت تدوام وضع کنونی، تنظیم کنندگان این گزارش را برآن داشته است که اولاً با طرح رسمی نام رفسنجانی وانتقاد از سکوت او درجریانات پس ازانتخابات، او را بعنوان یکی ازمسئولان حوادث پیش آمده مطرح نموده وفشارها برای وادار کردن او به همراهی با انتخابات پیش رو را افزایش دهند. این گزارش با رسمی کردن زمزمه های داخالت هاشمی وخانوادۀ او دررخدادهای 88 حتی سکوت رفسنجانی را نیزبرنتافته ووی را متهم به همراهی وهمکاری، البته بواسطۀ خانواده وفرزندان، با جریان اعتراضی می نماید. البته این گزارش محفلی، به همین اندازه نیز بسنده نکرده واساساً شکل گیری جریان برانداز داخلی، به تعبیر گزارش را، مولود سیاستهای دولت هاشمی وسرمایه گذاری های وی می داند.
د- انگیزه های مقطعی
این گزارش ومحتوای آن نشان داد که همانطورکه هرچند معترضان سیاسی درروند دستیابی به مطالبات سیاسی خود به نقطۀ بی بازگشت رسیده اند، درمقابل نظام باکاربرد زبان تهدید وزور، اصلاح طلبان را به بازگرداندن وضعیت به پیش از انتخابات وبازی درزمینی کوچکتر قانع کند.
درشرایطی که نظام با فشارهای فزایندۀ بین المللی روبروست، تکرار ادعاهای امنیتی ودمیدن درآتش تهدید اصلاح طلبان تنها می تواند پروژه ای برای تهدید نیروهای آزاد اصلاح طلبان به زندان وحصر وفشار وشکنجه برای وادار کردن آنان به حمایت از "انتخابات فرمایشی" ونه اتخاذ "سکوت تحریم آلود"، باشد. عدم مشارکت اصلاح طلبان ونیروهای اجتماعی آنان درانتخابات پیش رو می تواند مشروعیت بین المللی رژیم را بیش ازبیش خدشه دار کرده وتمهیدی برای وارد آوردن فشارهای بیشتر خارجی باشد. دراین وضعیت نظام به شدت نیازمند به صحنه کشاندن مردم خواهد بود. دراین مرحله گزارش کمیسیون اصل نود وسیل اتهامات امنیتی به چهره ها وفعالان سیاسی توسط چهره های شاخص اطلاعاتی وامنیتی وابسته به رهبری نظام، تاکتیکی است که آقای خامنه ای امیدوار است درگرم کردن تنور انتخابات وتوفیق درآزمون مشروعیت نظام درانتخابات مجلس، کارگر بیفتد. هرچند گزینۀ دادن امتیازات محدود وعملی نمودن زمزمه های رفع حصر ازموسوی وکروبی نیز می تواند درشمار گزینه های مطرح روی میز باشد.